Waarom van bladmuziek spelen voor mij improviseren werd.

“Dat was een mooie staaltje improviseren” complimenteerde een man mij. Hij stond uit de kerkbank op en liep recht op mij af.

Geen rare opmerking voor een pianist die als zijn core business jazz en intuïtief spelen heeft.

Maar in dit geval had ik van bladmuziek gespeeld. Ik had een klassieke zangeres met het Ave Verum van Mozart begeleid. Het leek wel een contradictie. Bladmuziek en improviseren in 1 zin.

Maar niets is minder waar.

Ik had net een intuïtief stuk op de piano gespeeld. En zangeres Esther Kruiter begeleid met Imagine van John Lenon. Een kerk in Arnhem met een werkelijk schitterende akoestiek. Het event was een netwerkontbijt voor de uitvaartbranche.

Ik was uit gepingeld en zat in de kerkbank op het volgende onderdeel in het programma te wachten. Een oudere dame nam haar plaats in. In haar handen had ze papier in een plastic insteekhoes. Haar vaste begeleider was er niet. En ze zou een mooi stuk klassiek gaan zingen. Midden in haar verhaal richtte ze tot mij en zei:”Ik wist niet dat er een pianist aanwezig was.” En voor ik er goed en wel over na kon denken zat ik in die kerk Mozart avu te lezen.

Nou kan ik natuurlijk noten lezen. En kan ook best wel een deuntje klassiek uit de vingers krijgen. Maar deze situatie vroeg wel wat van me. Ik werd half voor het blok gesteld. Want, ik wist niet wat ze zou gaan zingen toen ik al achter de piano plaats nam. Ook wist ik niet wat het tempo was, hoe zij het zou gaan interpreteren. Ik had nooit eerder met haar gespeeld. En wist niet hoe zij zou gaan samenwerken.

Ik kon mij alleen maar overgeven aan het moment zelf. En aanwezig zijn in het moment. En vertrouwen erin hebben dat ik de juiste keuze had gemaakt om het wel te doen. Want ja, als je er over nadenkt, was dit nou niet echt mijn terrein. En werd er wat anders van me gevraagd waar ik mij prettig en comfortabel bij voel. Voor het zelfde geld was het een ingewikkeld stuk. Of een hoog tempo waarin ik het noten lezen niet bij zou kunnen houden. Of misschien konden we elkaar muzikaal wel niet vinden.

En ja, dat is voor mij improviseren. Van blad spelen was op dat moment improviseren. Uit mijn comfort-zone. Dealen met wat er op dat moment is. Mezelf kwetsbaar op stellen.

Uiteindelijk heb ik er voor gekozen. Uit de comfortzone. Uit het vertrouwde te stappen. De uitdaging aangaan. In het hier en nu zijn. Overgeven aan wat er dan ook zou zijn. Inclusief de wetenschap dat het misschien wel niet goed zou gaan. Ik nam een risico.

En lef. Dit alles is nodig bij improviseren.

En het ging goed. Ik kon het lezen en spelen. De zangeres was blij met de begeleiding. Ik heb geen moment meer van ongemak gevoeld tijdens het spelen. En het publiek complimenteerde me met mijn “improvisatievermogen” en flexibiliteit.

En uiteindelijk viel het ook erg mee.

Het was maar goed dat ik weinig tijd had om er over na te denken of ik het wel of niet zou doen.

Je kan je in je leven soms druk maken om van alles en nog wat, op het gebied van zekerheid, en veiligheid. Maar je kan ook je gevoel volgen en vertrouwen op jezelf. Dat kan je hele mooie dingen opleveren. Durf jij je dogma’s en overtuigingen los te laten en je over te geven aan het onbekende? En wat kan het jou opleveren?

-Hoe zit dat bij jou?

-Wat is binnen muziek jouw comfortzone?